நீ தலைவனா? தொண்டனா?

 நீ தலைவனா? தொண்டனா?

ஒப்பு உயர்வில்லாத ஒன்றைத் தேடும் மனம், கடைசித் தோல்வியிலிருந்து தப்புவதற்காக, “அதனோடு நான், அதுதான் நான்” என்று நிழலையும் பிரதி எடுக்கிறது. எல்லா முயற்சிகளையும் கைவிட்டு சாதனையுடன் சமரசம் கொள்கிறது. இறந்த காலத்தின் ஏற்ற இறக்கங்களையும் எதிர்காலத்தின் இலக்குப் பயணத்தையும் அது பொருட்படுத்துவதில்லை. அற்ப வெற்றிகளைக் கொண்டாடித் தீர்க்கும் அதே வேளையில், அற்ப தோல்விகளுக்குக் கூட ஆண்டவனையே காரணமாகச் சுட்டும். குழப்பமான தெளிவையும் தெளிவான குழப்பத்தையும் மாறி மாறி கொண்டிருக்கும். அது சாதனையாளனைத் தனது தலைவனாக ஏற்கும். தன்னைத் தொண்டனாகக் கருதும். தலைவனது பாதையை, அருஞ்செயல்களைப் புகழும். ஆனால் தலைவனது முயற்சியைச் பரிட்சித்துப் பார்க்காது. “தலைவனால்தான் முடியும், தன்னால் முடியாது” என்று ஒதுங்கிக் கொள்ளும். யாவரிடமும் தன்னுடைய தலைவன், ‘அவர்’ என்று அறிமுகம் செய்வதைப் பெருமையாகக் கருதும். பகட்டுக்காக பால்குடம், காவடி எல்லாம் கூட எடுக்கும். ஆனால் கிஞ்சித்தும் கூட தலைவனது வழியில் நடவாது.

அப்துல் கலாம் காந்தி, நேரு, தெரேசா, கென்னடி, ஆபிரகாம் லிங்கன், அலெக்சாண்டர், மாவீரன் நெப்போலியன், விவேகானந்தர், நேதாஜி என்று பெயர் வைப்பார். நிறுவனங்கள் வைப்பார். தொண்டு என்பார். உதவி செய்கிறேன் என்பார். ஆனால் தலைவர்களின் நேர்மை இராது. உண்மை இராது. அன்பு இராது. உதவி செய்கிறேன் என்பார்- அருள் இராது. தலைவனின் சொல்லை, செயலைப் பின்பற்றாதவன் தொண்டன் இல்லை. வெறும் பகட்டுக்காக தலைவனின் பெயரைக் கூறிக் கொள்பவன், பச்சை குத்துபவன், வாகனத்தில் உருவம் பொறிப்பவன் எல்லாம் வாழும்போதே கோழைகள். அடிமைகள். கட்சிக்குத் தொண்டன் என்பான்- கொள்கை அறிய மாட்டான். நடிகனைத் தலைவன் என்பான்- நடிகனின் குணமோ பிறவோ அறிய மாட்டான். காந்திய வழி என்பான்- அகிம்சை அறியமாட்டான்.

காணும் பிறவிகள் அனைத்தும் தனித்துவமானவை. ஒன்றை மற்றொன்றுடன் ஒப்பிடுவது அபத்தமானது. சிந்திக்கும் திறன் படைத்த மனித இனம் பகுத்து, ஆராய்ந்து தன்னைத் தானே பண்படுத்திக் கொள்ள முடியும். தன்னை- தன்னுடையதை அடையாளம் கண்டு ஒருமுகப்படுத்தி, சுற்றுப்புறத்தில் இருந்து அறிந்து கொண்டு பெருமுயற்சியுடன் பயிற்சி செய்து ஆற்றலைப் பெருக்கி, மனித இனம் வளமடைய அருஞ்செயல்களை ஒவ்வொருவராலும் ஆற்ற முடியும். ஒருமுகப்படுத்தலிலும் முயற்சியிலும் பயிற்சியிலும் காணப்படும் வேறுபாடுகளே தலைவன்- தொண்டனைத் தீர்மானிக்கின்றன. ஆற்றலில் குறைந்தவன் தொண்டனாக அடையாளப்படுத்தப்படும்படி ஆகிவிடக்கூடாது.

காந்தி மட்டுமே காந்தியாக இருக்க முடியும். நேதாஜி மட்டுமே நேதாஜியாக இருக்க முடியும். கலாம் மட்டுமே கலாமாக இருக்க முடியும். விவேகானந்தர் மட்டுமே விவேகானந்தராக இருக்க முடியும். மற்றவர்களால் காந்தியாகவோ நேதாஜியாகவோ இருக்க முடியாது. இருக்கவும் கூடாது ஆனால் மனிதப் பண்புகள் அனைவருக்கும் உரியவை. அனைவராலும் பின்பற்ற முடியும். அன்பு, நேர்மை, உண்மை, அகிம்சை, வீரம், இரக்கம், ஒப்புரவு, பக்தி, பகுத்தறிவு, அறிவாற்றல், செயல்திட்பம் போன்றவற்றை அனைவரும் பெற்றிருப்பதே சிறந்தது. அல்லது அவற்றைப் பெறுவதற்கான முயற்சிகளில் சிரத்தையுடன் ஈடுபட்டு இருப்பதே சிறந்தது. அப்படிப்பட்ட மனித வாழ்க்கையைத்தான் மனம் நாட வேண்டும். தலைவனைத் தேடி அல்ல. தலைவன் என்பவர் யார்? மனிதப் பண்புகளில் சிறந்தவன் தானே! நாம் பின்பற்ற வேண்டியது தலைவனை அல்ல! தலைமைப் பண்பை! மனிதப் பண்பை! இளம் தலைமுறைக்கு கற்றுக் கொடுக்க வேண்டியவை தலைவர்களின் பிறந்தநாள் கொண்டாட்டங்களை அல்ல. கொண்டாடப்பட வேண்டியவர்கள் சாதித்தலைவர்கள் அல்லர். அவர்கள் கடைபிடித்த மனிதப் பண்புகளைத்தான் கொண்டாட வேண்டும். அப்பண்புகளைத்தான் வளர்க்க வேண்டும். அதுதான் நம்முடைய கடமை. அதை விட்டுவிட்டு சல்லிப் பைசாவுக்கும் பிரயோஜனம் இல்லாத நடிகனையோ, கட்சித் தலைவனையோ தன்னுடைய தலைவனாக ஏற்பது என்பது மனித குணமே இல்லை. அது மூடத்தனம். உலகத்தை ஓர்மைச் சிந்தனையுடன் பார்ப்பதே மனிதப் பண்பு. தொண்டன் தன்னைத் தனித்துப்பார்ப்பான். நீ தலைவனா? தொண்டனா?